تجريبي
Εν ονόματι του Πανελεήμονος και του Πολύευσπλαχνου
Κατ’ αρχάς, θα ήθελα να σας καλωσορίσω όλους στην Αίγυπτο.
Εξχότατοι, παναγιώτατοι των δυτικών και ανατολικών εκλησσιών,
Κυρίες και κύριοι,
Σας καλωορίζουμε και σας ευχαριστούμε για την ανταπόκρισή σας στην πρόσκληση του Αλ-Άζχαρ και του Συμβουλίου των Σοφών Μουσουλμάνων για το συνέδριο που γίνεται για την ειρήνη. Το συνέδριο αυτό δεν είναι ούτε το πρώτο ούτε το τελευταίο που διοργανώνεται, θεωρώ όμως, ως εισηγητής, ότι το θέμα της διεθνούς ειρήνης, παρά όλα όσα ειπώθηκαν, έχει ανάγκη από αυξημένη παρακολούθηση και ερμηνεία. Φαίνεται ότι η διεθνής ειρήνη έχει γίνει πιο δύσκολη για κάθε ανθρώπινο μυαλό που βασίζεται στην λογική. Φαίνεται ότι η ειρήνη δεν αποτελεί πλέον κοινή βάση στην ανθρώπινη ζωή, όπως ισχυρίζονται οι υποστηρικτές της θεωρίας της ειρήνης από τους φιλοσόφους. Φαίνεται ότι αυτοί που μιλούν για την θεωρία του πολέμου να είχαν δίκαιο όταν ανέφεραν ότι η ανθρώπινη ιστορία είναι ιστορία μιας λίμνης αίματος, και ότι η ανθρωπότητα δεν έζησε ποτέ μεγάλα διαστήματα σε απόλυτη ειρήνη. Σημειωτέον ότι κάποιοι Αμερικάνοι συγγραφείς αναφέρουν ότι κατά όλη την διάρκεια της καταγραμμένης ανθρώπινης ιστορία που που φτάνει περίπου σε τρείς χιλιάδες και πεντακόσιους χρόνους μόνο 268 μόνο χρόνια έζησαν οι άνθρωποι σε ειρήνη. Για αυτό ο Τζόρζ Ουίλλ, ο αμερικανός συγγραφέας, τόνισε ότι η ειρήνη δεν μπορεί ούτε να προστατέψει τον εαυτό της»[1].
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι αυτή η παλίρροια στην παρακολούθηση της έννοιας της ειρήνης δελεάσει πολλούς ανθρώπους να ψάξουν για άλλες πηγές υπερβατικές, ή με άλλα λόγια: σε παροδικές πηγές του χρόνου και του τόπου, δεν επηρεάζονται εμπνευσμένα από το περιβάλλον, ούτε από τις ιδιαίτερες συνθήκες και τις εναλλασόμενες ιστορικές συνθήκες και περιστάσεις, και εννοώ την υπεροψία πηγή που δεν δείχεται να αλλάξει και την ιδιοτέλεια και τον σκοπό και την σκέψη σκέψη και εξέταση. Εννοώ: οι μοθεϊστικές θρησκείες και τα ιερά κείμενα, στις οποίες απευθυνόμαστε τα πανκόβλητα πουλιά στις ασφαλές οχυρωμένες φωλιές.
Επιτρέψτε μου, κυρίες και κύριοι, για να διατρέξω αυτή την εισαγωγή, βλέπω ότι είναι μακριά ελαφρώς, σε μια σύντομη κουβέντα για τη φιλοσοφία της ειρήνης στην «Ισλάμ» που ασπάζομαι και που με καθοδηγεί στην γνώση της αλήθειας των ιδεών και καλής συμπεριφοράς .. Θα έλεγα ότι όλα αυτά που λέγονται για το Ισλάμ σ’ όσον αφορά την στην ειρήνη, λέγονται ακριβώς για τον Χριστιανισμό και τον Ιουδαϊσμό. Δεν λέω αυτό για να σας κολακεύσω, αν και το να σας επαινέσω είναι κάτι ευχάριστο, αλλά λόγω της πίστης μου, που έχω λάβει από το Κοράνι μου διδάξει ότι το Μήνυμα Μουχάμμαντ δεν είναι ξεχωριστό ούτε ανεξάρτητο από το Μήνυμα του Ιησού και του Μωυσή, του Αβραάμ, τουΝώε (ΕΕΑΕ). Είναι η τελευταία σε σειρά από την θρησκεία που άρχισε με τον Αδάμ και τελείωσε με τον Προφήτη του Ισλάμ, και ότι αυτά τα Μηνύματα από το πρώτο μέχρι το πιο πρόσφατο ταυτίζονται στο περιεχόμενό τους και διαφέρουν μόνο στην θέμα της μεταβαλλόμενη διαδικασία της νομοθεσίας, κάθε Μήνυμα έχει τον νόμο που συμβαδίζει με το χρόνο και τον τόπο και τους πιστούς του.
Γεγονός που εξηγεί ότι οι θρησκείες μας συμφωνούν στις βασικές αρετές και στις κύριες ηθικές, και στις Δέκα Εντολές, την επί του Όρους Ομιλία και τα εδάφια που ασχολούνται με τις ίδιες εντολές. Όλα αυτά κινούνται στην ίδια ακριβώς πορεία και εκφράζονται στην ίδια συναισθηματική γλώσσα.
Όσο για την αντίληψη της ειρήνης στη φιλοσοφία του «Ισλάμ», θα ήθελα να μου επιτρέψετε να την παρουσιλασω σε μορφή μηνυμάτων που το ένα ακολουθεί το άλλο σε κάποια λογική διάταξη.. Τα μηνύματα αυτά είναι:
Αυτό το Κοράνι αναγνωρίζει το γεγονός ότι υπάρχει διαφορά μεταξύ των ανθρώπων στην γλώσσα, στην πίστη, στο χρώμα και στο δόγμα και ότι αυτό εκφράζει το θέλημα του Θεού, δηλαδή ο Αλλάχ ήθελε από την αρχή να δημιουργήσει διαφορετικούς τους δούλους Του , και ότι «η διαφορά» χαρακτηρίζει την βούληση του Αλλάχ που δεν αλλάζει μέχρι το τέλος του κόσμου αυτού.
Συνεπώς, γεγονός ότι η υπάρχει διαφορά στη θρησκεία λογικά εξασφαλίζει την «ελευθερία της πίστης», διότι η ελευθερία της πίστης, με τη διαφορά στη θρησκεία, αποτελούν δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Ως εκ τούτου η ελευθερία της πίστης συνεπάγεται κατ 'ανάγκη αρνήσης εξαναγκασμού για τη θρησκεία και το Κοράνι υποστηρίζει ανοιχτά την ελευθερία του δόγματος με τις απαραίτητες προυποθέσεις που του χρειάζονται όπως η φανερή άρνηση του εξαναγκασμού.
Όταν μεταφερθούμε ένα άλλο βήμα για να προσαρμόσει τη σχέση μεταξύ των ανθρώπων που έχουν διαφορετικά δόγματα, και είναι ελεύθεροι να επιλέξουν τα δόγματά τους, διαπιστώνουμε ότι το Κοράνι προσδιοορίζει αυτή τη σχέση σε δυο πλαίσια:
Πρώτον: το πλαίσιο του διαλόγου, και όχι οποιουπήποτε διαλόγου, είναι ο καλός και εποικοδομητικός διάλογος, ειδικά όταν πρόκειται για διάλογο ανάμεσα στους μουσουλμάνους με τους χριστιανούς και τους Εβραίους. Το Ιερό Κοράνι αναφέρει, «να φιλονικήστε με τους οπαδούς της Βίβλου με καλό τρόπο», (αλ-Ανκαμπούτ, 46), επίσης, «να λέτε μόνο καλά λόγια στους ανθρώπους», (αλ-Μπάκαρα, 83).
Δεύτερο Πλαίσιο: η γνωριμία, που σημαίνει την κατανόηση, τη συνεργασία και την αλληλοεπίδραση και την ευπάθεια. Το Ιερό Κοράνι τονίζει, «ω! Εσείς άνθρωποι! Εμείς σας δημιουργήσαμε από αρσενικό και θηλυκό γένος και σας διερέσαμε σε λαούς και φυλές, για να αλληλογνωριστείτε. Ο πιο καλός από σας για τον Αλλάχ είναι εκείνος που έχει μεγαλύτερη εγκράτεια. Ο Αλλάχ είναι Παντογνώστης», (αλ-Χουτζουράτ, 13). Μας υπενθυμίζει πρώτη την κοινή ρίζα μας και, στη συνέχεια, μας παραπέμπει σ’ αυτό που ταυτίζεται με την ενότητα που έχουμε, δηλαδή την αλληλοσύσταση.
Αγαπητοί αδελφοί, είναι σαφές ότι το Κοράνι προσδιορίζει τη σχέση μεταξύ των ανθρώπων στη σχέση «γνωριμίας», που είναι μια λογική συνέπεια της φύσης της διαφοράς και της ελευθερίας της πίστης.
Ο πόλεμος στο Ισλάμ χρειάζεται, και αποτελεί εξαίρεση, και οι μουσουλμάνοι την επιλέγουν όταν δεν δεν υπάρχει άλλη λύση. Στο σημείο αυτό θεωρούμε χρήσιμο να αναφέρουμε την Συμβουλή Προφήτη του Ισλάμ: «να μην εύχεστε την σύγκρουση με τον εχθρό και να εκλεπαρείτε τον Αλλάχ να σας απαλλάξει από αυτήν». Σημειωτέον είναι το γεγονός ότ, ο πόλεμος είναι αμυντικός και όχι επιθετικός, και η πρώτη νομοθεσία που επιτρέπει στους Μουσουλμάνους να κηρύξουν τον πόλεμο και κουβαλήσουν τα όπλα σ τα χέρια ήταν για να αντιμετωπίσουν την αδικία και νααυτο αυτουπερασπιστούν). Το Κοράνι αναφέρει σ’ όσον αφορά αυτό, «σε εκείνους που αγωνίζονται επειδή αδικήθηκαν ο Αλλάχ δίνει την άδεια να πολεμήσουν. Ο Αλλάχ έχει την δυνατότητα να τους παρέχει την νίκη»([αλ-Χατζ: 39]. Η νομιμότητα του πολέμου στο Ισλάμ δεν περιορίζεται στην υπεράσπιση των τεμένων , αλλά νόμιμο εξίσου να υπερασπιστούν οι μουσουλμάνοι τις εκκλησίες και συναγωγές. Αυτό καθαυτό προκαλεί την απορία, γιατί η Θρησκεία ωθεί τους οπαδούς της να αγωνιστούν για να προστατέψουν τους πιστούς άλλων θρησκειών θεία και για να εξασφαλίσουν την ασφάλεια των χώρων λατρείας τους.
Το ερώτημα που προκαλεί αμηχανία για πολλούς ανθρώπους είναι: γιατί το Ισλάμ συγκρούστηκε με τους μη-μουσουλμάνους; Η απάντηση είναι ότι δεν συγκρούστηκε μαζί τους επειδή ήταν «άπιστοι», διότι το Κοράνι, το οποίο μουσουλμάνοι μετέφεραν μαζί τους σε πολέμους τους λέει: «ο κάθενας είναι ελεύθερος να πιστεύει ή να αρνείται την πίστη». Και πώς να κηρύξει το Ισλάμ έναν πόλεμο για να εξαναγκάσει τους άλλους να το ασπαστούν; Και το Κοράνι υπογραμμίζει , «δεν επιτρέπει να υπάρχει εξαναγκασμό στην πίστη σε μια συγκεκριμένη θρησκεία».Ττο Ισλάμ δεν συγκρούται με τους άλλους επειδή είναι άπιστοι, αλλά η σύγκρουση γίνεται λόγω της επιθετικότητας από την πλευρά των άλλων, και κάτω από αυτές τις συνθήκες το Κοράνι δεν νοιάζεται αν πολεμάει επιθετικούς απίστων ή πιστών. Το Ιερό Κοράνι αναφέρει, «σε περίπτωση που δύο μέτωπα από τους πιστούς συγκρουστούν το ένα με το άλλο, να προσπαθήσετε να τους συμφιλιώσετε, και αν ένα από τα δυο, επιτίθεται τότε να το πολεμήσετε μέχρι να γυρίσει στην διαταγή του Αλλάχ», (αλ-Χουτζουράτ, 9).
Παραμένουν μερικές ερωτήσεις, με τις οποίες τελειώνω την εισήγησή μου και είναι οι εξής:
Αν τα κείμενα του Ισλάμ, από όπου ανέφερα μερικά, αποκαλύπτουν το άνοιγμα αυτής της θρησκείας στους άλλους, τον σεβασμό για τους άλλους και τον σεβασμό που δείχνει για τα θρησκευτικά τους δόγματα, πώς αλήθεια, μετά από όλα αυτό, να περιγράφεται και να χαρακτηρίζεται ως «θρησκεία της τρομοκρατίας»; Αν λεγόταν: «γιατί εκείνοι που ασκούν τρομοκρατία είναι μουσουλμάνοι;» Τότε μήπως μπορεί κανείς να χαρακτηρίσει την χριστιανική θρησκεία ως θρησκεία της τρομοκρατίας, επειδή η τρομοκρατία έγινε και στο όνομά της;! Αν επιτρέπται επίσης να χαρακτηριστεί η εβραϊκή θρησκεία ως μια θρησκεία της τρομοκρατίας, διότι έγιναν και γίνονται οι φρικαλεότητες και θηριωδίες πράξεις στο όνομά της; Και όταν λέμε: Δεν καταδικάζεται μια θρησκεία από τα εγκλήματα κάποιων οπαδών της, οπότε γιατί να μην το λέμε αυτό για το Ισλάμ; Γιατί επιμένουν να είναι αιχμάλωτο της ισλαμοφοβίας άδικα και λανθασμένα;
Μήπως μπορούμε να εκμεταλλευτούμε την ευκαιρία του συνεδρίου για να δηλώσουμε στους ανθρώπους ότι οι θρησκείες είναι αθώες από την άδικη κατηγορία της τρομοκρίας; Και αν μπορούμε να δηλώσουμε ότι η τρομοκρατία που θερίζει τις ψυχές των μουσουλμάνων της Ανατολής, δεν έχει καμία σχέση με το Ισλάμ ούτε με το Κοράνι, αλλά γίνεται στην ουσία για πολιτικές σκοπιμότητες;
Καθηγητής
Άχμαντ αλΤάγιεμπ
1438 μ.Η- 2017.
[1] Abdulfattah M. Badawi, Al-Salam min ajl Ālam Afdal, σσ. 15- 27.