سخنرانی عالی جناب امام اکبر: پروفسور دکتر احمد الطیب شیخ الازهر شریف به مناسبت: تجليل از سالگرد تولد با سعادت حضرت پیامبر صلی الله علیه وسلم 1439ه/ 2017م در تالار کنفرانسهای الازهر شریف
ایراد شد در: 11 ربیع اول سال 1439ه
برابر با: 29 دسامبر سال 2017م
به نام خدای بخشنده ی بخشایشگر
ستایش برای الله، و درود و سلام و رحمت خداوند برای صاحب این زاد روز عطرآگین سرور ما حضرت محمد صلی الله علیه وسلم و بر آل و اصحاب خوب و پاک آن باد.
عالی جناب آقای رئیس عبد الفتاح السیسی! رئیس جمهور جمهوری عربی مصر- خداوند شما را در پناه حفظ و رعایت خود بدارد و گامهایت را استوار و مستحکم نماید.
حاضرین گرامی!
السلام علیکم و رحمة الله و برکاته
(درود و رحمت و برکات خداوند بر شما)... و بعد/
همانا تجلیل امروز ما از سالگرد تولد با سعادت حضرت پیامبر صلی الله علیه وسلم – در حقیقت – تجلیل از پدید آمدن آخرین پیامبر، و آخرین پیام و رسالت الهی می باشد که همه بشریت را بر راه درست و راست قرار داد، و آنها را از تاریکی های جهل و گمراهی به سوی روشنایی علم و معرفت بیرون نمود، پس از آنکه عقل بشریت را از قید ها و پای بندهای تعصب، و سیطره ی خانواده و سیستم قبیله آزاد نمود، و پس از آنکه وجدان انسان را از قید های ظلم و بی عدالتی؛ و از طبیعت ستمگرایانه و برده مآبانه آزاد کرد... و تقریبا بر انتقال صاحب این پیام جاودان به سوی پروردگار جهانیان ده سال نگذشته بود([1]) که حتی تاج و تخت سرکشان و ستمگران و کسانی که ادعای خدایی داشتند یکی پی دیگری از هم پاشید و سقوط کرد، و انسانیت – برای نخستین بار در تاریخش – عطر بوی آزادی را استشمام نمودند، و لذت عدالت را چشیدند، و مفهوم برابری میان مردم و وظیفه ی آزاد سازی انسان برادر انسانش از ظلم را شناختند.
امام طبری در کتاب تاریخ خود یاد آور شده هنگامی که ربعی بن عامر یکی از رهبران فتح اسلامی بر "رستم" رهبر ارتش فارس وارد شد تا اینکه پیش از آغاز جنگ در معرکه ی قادسیه باهم گفتگو نمایند، رستم برایش گفت: چه چیز شما را آورده است؟ ربعی گفت: "خداوند ما را فرستاده است، و خداوند ما را آورده است تا کسانی را که او اراده نموده است, از پرستش بندگان به سوی پرستش پروردگار بندگان، و از تنگی دنیا به سوی گشایش و وسعت آن بیرون نماییم"([2])، کلمات اندک، بیان می کند که این صحابی بزرگوار در پی ارزش آزادی و ارزش عدالت گم شده می باشد، و بیان می کند که این صحابی بزرگ چقدر تشنه است تا مردم در سایه ی آزادی و عدالت زندگی نماید، پیش از آنکه این دین جدید این دو ویژگی (آزادی و عدالت) را بیاورد..
و بر ماست که به عبارت این بزرگوار – رضی الله عنه – را فکر نماییم: "از تنگی دنیا به سوی گشایش و وسعت آن" حتما درک می کنیم که زندگی مردم پیش از آمدن این دین چگونه زیر پامال تنگی فریاد می کرده و رنج می برده که سیستم های سیاسی و روش های اجتماعی واقتصادی بر آنها فرض نموده بوده است، و این آخرین پیام و رسالت آمد تا عقل و اندیشه و وجدان را آزاد نماید.. و همانا راه آن برای آزادی بشر: مبدأ و اساس آزادی تنظیم شده با مبدأ عدالت می باشد، که سپردن حق به هر صاحب حق را تضمین می کند، زیرا بدون "بدون عدلت مطلق" آزادی فاسد می گردد و معنای ندارد، و به هرج و مرج عوض می شود و همه مبادی دیگر انسانی را سرنگون می سازد.
حاضرین گرامی!
و اگر بعثت و پیامبری صاحب این تجلیل عطرآگین – صلی الله علیه وسلم – ضروری و نیاز جدی برای هدایت و راهنمایی بشریت بوده است، پس دور شدن و برگشتن از راه این رسالت از خطرناک ترین دروغ و جعلی است تمدنها و مجتمع ها آنرا دیده اند.
و تاریخ ثابت می کند که سقوط کردن و از هم پاشیدن تمدن ها به اسبابی بوده است که قرآن کریم آنرا یاد آور شده و از آن گوش زد کرده است، آنها به نام سنن و منهاج خداوند در جهان هستی و انسان است، و مهمترین این اسباب بیرون و بیراهه شدن از طریقه و راه و رسم نبوت است در سیاست مردم و جامعه ها، و هدف و غرض از فرستادن پیامبران راهنمایی مردم برای تمسک و چنگ زدم به اخلاق پسندیده، و مهربانی مخلوق بر مخلوق می باشد، همانا پیامبر صلی الله علیه وسلم فرمود: {إنما بعثت لأتمم مكارم الأخلاق} ترجمه: «جز این نیست که من برای تمام و کامل کردن اخلاق فرستاده شدم»، و همچنان فرمود: {أيها الناس! إنما أنا رحمة مهداة} ترجمه: «ای مردم! همانا من رحمت هدیه داده شده ام» پس از آنکه خداوند در باره ی او گفت: {وَمَا أَرْسَلْنَاكَ إِلَّا رَحْمَةً لِّلْعَالَمِيْنَ}، ترجمه: «و (ای پیامبر!) تو را جز رحمتی برای جهانیان نفرستادیم» (سوره أنبیا: آیه 107).
و همانطوری که تخلف از منهج و راه و رسم پیامبران به انکار دین و اعلان جنگ در برابر آن، و دعوت به سوی بی دینی و کفر ورزیدن به خداوند، فرشتگان او، کتابهای او، پیامبران او و روز رستاخیز می باشد، همچنان تخلف از این منهج – به شکل خطرناکتر و بی باکتر و ویرانگر تر – به تخلف و انحراف گروه غیر طبیعی ناسازگار و بدخوی نیز می باشد، گمان بیمار شان برای شان خواسته تا آنها خویشتن را نگهبانان مردم بپندارند، و فکر می کنند که آنها نمایندگان خداوند در روی زمین هستند، و تنها خود آنها کسانی اند که بر درک دین و تفسیر احکام آن استوارند.
این گروه یا گروه های تروریستی – بر اختلاف مشارب و نامهای شان – بر خواسته از عقیده ی خطایی هستند که از چنین عقیده خداوند و پیامبر او و مسلمانان پاک بیزارند، این اعتقاد چنین است: هر مسلمانی که مانند آنها اعتقاد نداشته باشد پس او کافر است، و خون و مال و حیثیت کافر مباح است... و امثال این گروهک گمراه چیزی نوپیدا تنها در تاریخ مسلمانان نیستند، بلکه در همه ادیان و اعتقادات و مذاهب بوده است، و آنچه که امروزه رواج دارد که گویا تروریسم ساخته ی خالص اسلامی است، و آن تنها غیر مسلمانان را می کشد, سخن خرافات و بی معنا است، واقعیتی که جعل و تزییف این دروغ ها را ثابت می سازد آنرا تکذیب می کند، و نیت ترویج کنندگان آنرا آشکار می سازد، پس کتاب های تاریخ و کتابهای سیاست از موضوع تروریسمی که به سوی ادیان و مذاهب سیاسی و اجتماعی نسبت داده می شود مملو است.
و نمی خواهیم سخنان خویش را به دور از مصیبتی به درازا ببریم که روز جمعه ی گذشته واقع شد و قلب مصری ها را لرزانید، بلکه همه موجودیت بشری را در غرب و شرق لرزانید، پس در حقیقت واقعه ی مسجد روضه بسیار زشت و وحشتناک بود، و تطبیق این وحشت از سوی پستان فرومایه و سفله های بی ارزش و کثیف قابل تصور نبود، و صدور آن نه از انسان توقع می رفت و نه از حیوانات درنه در جنگلها.. و این گلوله ی که ارواح نماز گذاران را در داخل مسجد درو نمود, آن در قدم نخست اعلان جنگ در برابر خدا و پیامبر او است، و به معنای چلنج دادن خداوند جل جلاله را در درون یکی از خانه هایش می باشد.
و این جنایتکاران نخستین کسانی نیستند که همچون جرائم را در خانه های خداوند مرتکب می شوند، پس به راستی خلیفه ی دوم پیامبر صلی الله علیه وسلم حضرت عمر بن الخطاب رضی الله عنه در حالی شهید شد که او ایستاده در محراب مسجد رسول الله صلی الله علیه وسلم نماز می خواند، و حضرت عثمان – رضی الله عنه – خلیفه ی سوم در حالی شهید شد که قرآن تلاوت می کرد، و خونش در صفحات قرآنی که تلاوت می کرد منتشر شده بود. و خوارج گذشتگان و نیاکان این جنایتکاران حضرت علی کرم الله وجهه را در حالی شهید کردند که برای ادای نماز بامداد برآمده برای مردم ندای: نماز نماز را سر می داد.
و در شهادت خلیفه های پیامبر صلی الله علیه وسلم ب سلاح غدر و خیانت برای ما و اهالی ما عزا است – کدام عزایی! - ، همان کسانی که جگرگوشه ها و نان آوران خانه و پناهگاه شان را از دست دادند... اگر شما – اهالی ما در منطقه ی بئر العبد – ترسیدید و دهشت و وحشت زده شدید پس بیاد داشته باشید که تاریخ این خوارج در ترسدادن اصحاب رسول الله صلی الله علیه وسلم، و در حمله بر آنها، و تکفیر آنها حضرت علی رضی الله عنه را و به شهادت رسانیدن آنها او را پس از آنکه او را رها کردند و از او جدا شدند, معروف و شناخته شده است.
.. .. .. ..
و ما – ای آقای رئیس جمهور – در این هنگام که برای شما و برای ملت استوار ما در شهدای نیکو سرشت مان تعزیت عرض می کنیم از خداوند متعال مسئلت داریم تا آنها را به رحمت وسیع و رضای خویش بپذیرد و جای آنها را بهشت برین بگرداند، و به بازماندگان و اهل و اقارب شان صبر جمیل و ربط قلب بدهد، و به فضل و کرم خویش زخمی ها و مجروحان را شفای عاجل و کامل نصیب نماید.
و پایان سخنرانی ام: عذر خواهی است همه اش شرم و خجالتی و شرمندگی از مقام تو – ای سرور پیامبران و فرستاده شدگان – اینکه در محفل تجلیل از زاد روز عطرآگینت گروه از جاهلان و سنگدلان بی رحم دست درازی و توهین کنند، همان کسانی که از منهج و سنت مستحکم تو بیرون برآمده اند، و کسانی که جنایات شان آنها را از تو و دین و شریعت تو دور ساخته است، پس – ای رسول خدا – از این اخاذی و توهین و دست اندازی، و بی ادبی و بازی با رسالت بزرگ تو پوزش می طلبم.. و فردا آن فساد پیشگان در روی زمین و گریزنده گان از دین هنگامی که از شفاعت تو در روز قیامت محروم شدند به زودی خواهند دانست به چه بازگشتگاهی باز می گردند.
از توجه و گوش فرا دادن همه تان سپاس گذارم
السلام علیکم ورحمت الله و برکاته
(و دورد و رحمت و برکات خداوند بر شما).
نوشته شده در: 11 ربیع اول سال 1439ه
برابر با : 29 نوامبر سال 2017م.
احمد الطیب
شیخ الازهر
([1]) مسلمانان غزوه ی "نهاوند" سال 19هـ/ 640 میلادی را فتح فتوح (گشایش همه گشایش ها) می نامند، چون ایشان در آن غزوه آخرین ارتش فارسی ساسانیان را شکست دادند، و با آن, دولت فارسی به پایان رسید.. (حسین مؤنس: تاریخ اسلام صفحه 129) اما سقوط دولت بیزانس در میان سالهای 12 و 16هـ صورت گرفت، و در همان سال قدس شریف به عمر رضی الله عنه سپرده شد، (منبع گذشته: ص 126).
([2]) تاریخ طبری: 3/ 520.