متن سخنرانی عالیجناب امام اکبر پروفسور دکتر احمد الطیب شیخ الازهر در کنفرانس جهانی الازهر شریف برای پیروزی بیت المقدس
عالیجناب امام اکبر در جریان سخنرانی اش در کنفرانس جهانی الازهر شریف برای پیروزی بیت المقدس گفت:
- کنفرانس امروزی ما زنگ خطر را به صدا می آورد و می کوبد، و آنچه که از از پایداری و تصمیم بر ضرورت مقاومت در برابر بیهودگی وحشیانه قرن 21 رژیم صهیونیستی فروکش نموده و خاموش شده باشد را دو باره روشن و شعله ور می سازد.
- پیشنهاد می کنم که سال 2018 باید سال بیت المقدس شریف نام گذاری شود: برای بهتر شناخت آن و برای پشتبانی مادی و معنوی مقدسات و اهالی قدس و برای فعالیت های فرهنگی و رسانه ای مستمر.
- هر استعمار روزی نابود می گردد، اگرچه امروز طوری ظاهر می شود که گویی ناممکن است، مگر اینکه روزهای کشورها و عاقبت ستمگر زور گو معروف، و نهایت ظالم آشکار و متأکد است اگرچه انتظار آن به درازا بکشد.
- ما همیشه دعوتگر و خواستار صلح هستیم، لیکن همان صلحی که بر اساس عدالت و ادای حقوق که هیچگاه خرید و فروش و نقاش را نمی پذیرد استوار بوده باشد، و همان صلحی که ذلت و تحقیر و گناهکاری و یا مساس به یک ذره از خاک و مقدسات میهن را نشناسد.
- این یک حقیقت تلخ است که مواد و برنامه های درسی در دوره های آموزشی ما در هر مرحله از مراحل آموزش و پرورش از ساختن اندکترین آگاهی نسبت به قضیه فلسطین به طور عام و قضیه بیت المقدس به طور ویژه عاجز و ناتوان است.
- آنچه را که در برنامه های آموزشی مان داده ایم همچنان آنرا در رسانه های جمعی گوناگون در جهان عربی و اسلامی ما نیز از دست داده ایم، پس سخن پیرامون فلسطین و بیت المقدس تقریبا از خبر عادی و یا گزارش ترتیب داده شده توسط گزارش گران رسانه ها نمی گذرد.
- باید تصمیم ظالمانه رئیس جمهور آمریکا را با اندیشه عربی و اسلامی جدید مقابله نماییم که در محور تأکید بر عربی بودن بیت المقدس بچرخد و این تأکید به فرهنگی مبدل گردد که همه انرژی رسانه های عربی و اسلامی گرد آن بسیج و جمع شوند.
- بر نخبگان این امت واجب است که باید آگاه باشند که این امت – و با نیرنگ شدید – در دین، هویت، برنامه های درسی و تربیتی، یکپارچگی ملتهای آن و زندگی مشترک شان مورد هدف قرار گرفته است.
متن سخنرانی عالیجناب امام اکبر پروفسور دکتر احمد الطیب شیخ الازهر در کنفرانس جهانی الازهر شریف برای پیروزی بیت المقدس:
به نام خدای که بی اندازه مهربان و نهایت با رحم است
ستایش مخصوص خداوند مهربان, و درود و سلام بر سرورما پیامبر صلی الله علیه وسلم و بر آل و اصحاب او و بر کسانی که بر منهاج او روان هستند, باد.
آقای رئیس صاحب محترم/ محمود عباس - رئیس حکومت خودگردان فلسطین!
آقایان، و بزرگان جایگاه تریبون!
شما عالیجنابان، وصاحبان برتری و فضیلت!
خانمها و آقایان!
حاضرین گرامی!
درود و رحمت و برکات خداوند بر شما.. به کشور خود تان مصر، و در کانون الازهر شریف خوش آمدید، و بر اینکه بزرگواری و احسان نمودید و در این کنفرانس جهانی عمومی، کنفرانس: «پیروزی بیت المقدس شریف» و مسجد الاقصی، نخست دو قبله مسلمانان و سوم حرمین، و جای اسرا و معراج پیامبر خدا حضرت محمد مصطفی صلی الله علیه وسلم, اشتراک نمودید و حضور بهم رساندید تشکری می کنیم و سپاس گذار هستیم.. این کنفرانس که تحت نظارت و حمایت بزرگواری و سپاسمند آقای رئیس عبد الفتاح السیسی/ رئیس جمهور جمهوری عربی مصر برگزار می شود، کسی که – همراه ملت مصر – قضیه کشور دوست و برادر فلسطین را نظارت می کند، و به ویژه آنچه که – در این اواخر – از عوارض سیاست های ظالمانه و تصمیم های غیر مسئولانه متوجه آن گردیده است، پس برای جناب شان و برای همه رهبران و مسئولان عرب و مسلمان، و برای همه شرافتمندان جهان که به فلسطین و ملت آن و به مقدسات و سرزمین آن اهمیت می دهند خالصانه دعا می کنیم تا خداوند آنها را موفق و مقاوم بگرداند و بر قوت و تصمیم و سختی شان که جز در برابر حق، عدالت، انصاف ضعیفان و بینوایان نرم نمی شود, بیافزاید، و سلام و ادای احترام به آقای رئیس محمود عباس/ رئیس حکومت خودگردان فلسطین، با ادای احترام برای جناب شان، و بر اینکه دستانش را می فشاریم، و از ایشان می خواهیم که بیشتر پایمردی و ثابت قدمی نماید.
خانمها و آقایان!
از آوریل سال 1948م قرن گذشته الازهر شریف پیرامون فلسطین و مسجد الاقصی و مقدسات مسیحیان در بیت المقدس, کنفرانسها را یکی پی دیگری برگزار می کند، و در واقع این کنفرانسها به حدی پی در پی برگزار شدند که میان سالهای 1948 و1988م به یازده کنفرانس رسید، و در این کنفرانسها بزرگان زمانه از دانشمندان و اندیشمندان مسلمان و مسیحی از قاره های آفریقا، آسیا و اروپا اشتراک نموده بودند، و در این کنفرانسها تحقیقات نهایت دقیق و ژرف نگر و تلاشهای جدی پیرامون این موضوع تقدیم گردید، و با نفسهای اندوهناکی که برای آن جز اخلاطی مانند اخلاط شخص مسلول که دارو را از دست داده و بیماری بر او سخت گردیده, باقی نمانده است.
و همه این کنفرانسها در هر بار, تجاوز رژیم صهیونیستی بر مقدسات مسلمانان و مسیحیان را رد نموده, و استعمار بیت المقدس و مسجد الاقصی و سپس به آتش کشیدن آن و زیرپا کردن احترام آن با کندن کاری ها و تونل سازی ها و ایجاد کردن کشتارگاه ها در صحنه آن، و ربودن آثار باستانی، کلیسا ها و دیر ها، و پناهگاه ها و مقبره های مسیحیان در بیت المقدس و طبریه و یافا و دیگر شهرها, و از بین بردن این آثار را عمل غیر انسانی تعبیر کرده است.
و امروز الازهر شریف برای دوازدهم کنفرانس, سی سال پس از آخرین کنفرانس که پیرامون قضیه فلسطین و مقدسات اسلامی و نصرانی برگزار نموده بود دعوت نموده است.. و کنفرانس امروزی ما با وجود اینکه ثروتمند با این همه عقلهای روشن و وجدانهای بیدار از شرق و غرب می باشد، توقع برده نمی شود چیزی جدیدی به آنچه که در گذشته پیرامون «قضیه ما» و آنچه که به ابعاد علمی، تاریخی و سیاسی این قضیه تعلق می گیرد گفته شده است اضافه نماید، لیکن همین برای این کنفرانس کافیست که – دوباره – زنگ خطر را به صدا بیاورد و بکوبد، و آنچه که شاید از آتش نیت جدی، پایداری و تصمیم, خاموش شده باشد را بیفروزد، و اتفاقی را میان عربها، مسلمانان، مسیحیان، اندیشمندان و شرافتمندان جهان را بر ضرورت مقاومت و مبارزه در برابر بیهودگی وحشیانهء قرن بیست و یک رژیم صهیونیستی ایجاد نماید که سیاست های جهانی این وحشیگری را حمایت می کند، و اگر پیرامون خارج شدن به اندازه یک سر انگشت از آنچه که در این موضوع برای این سیاست ها این رژیم صهیونیستی و سیاست مداران صهیونیسم ترسیم می کند فکر نماید, بسیار می ترسند.
و چیزی را که من به آن باور دارم و قطعا متأکد هستم این است که حتما چه زود یا دیر ولی مسیر هر استعمار به سوی زوال است، و اینکه اگرچند امروز طوری ظاهر می شود که گویی زوال آن ناممکن است، مگر اینکه روزگار کشورها و عاقبت ستمگر, مشهور و شناخته شده است، و پایان ظالم اگرچه انتظار آن به درازا بکشد ولی معلوم و متأکد است.. و تاریخ رومی های قدیم را در خاور به پرسش بگیرید، و از تاریخ آمپراتوری فارس در شرق جزیره عرب بپرسید، و پیرامون حملات فرنگ (که غربی ها آنرا جنگهای صلیبی می نامند) بپرسید که در فلسطین دو صد سال به عیش و عشرت پرداختند، و از تاریخ کشوهای بپرسید که چقدر مباهات و افتخار می نمودند که هیچگاه آفتاب از مستعمره های آنها غروب نخواهد کرد، و از استعمار اروپایی بپرسید که عصای خویش را برداشته از سرزمین مراکش، جزایر، تونس، مصر، شام، عراق، هند، اندونیسی و صومالی رخت سفر بربست... و از جنوب آفریقا و سیستم تعصب عنصری و نژادی آن بپرسید که چه بلایی را به سر آن آورد، از همه آنها بپرسید تا – از نو – بدانید که یگانه راه تجاوز کاران نهادن رو به زوال است، و همانا هر نیرو و قدرت سیطره خواهانه – همانطوری که ابن خلدون می گوید – حتما روزی خوار و سبک می شود، و چه راست گفت شاعر عربی ما در این بیتش:
و شبها – همانطوری که معروف است – زن حامله ** بار حاملگی او سنگین شد همه شگرف را خواهد زایید.
پس این یک واقعیت جهانی و سنت خداوندی است، و شک کردن در آن در واقع «نکوهش و بی احترامی به دانش، و نکوهش عقل و امانت اندیشیدن می باشد».
مگر اینکه این حقیقت وابسته به حقیقت دیگری است که پیش از این است و آمادگی تولید این حقیقت را می گیرد، منظورم از آن به دست آوردن قدرت و توانایی می باشد که تجاوز کار را بترساند، بینی اش را بشکند و او را مجبور نماید تا اینکه اعاده حساب کند، و پیش از آنکه بد اخلاقی، سرکشی و بی بند و باری و ستم خود را انجام بدهد هزار بار فکر نماید، و خداوند متعال ما را آموزش داده که ما – با وجود آن – دعوتگران صلح باشیم و هستیم، لیکن همان صلحی که بر عدالت، احترام، و بر ادای حقوقی که هیچگاه خرید و فروش و مناقشه را نمی پذیرد, استوار بوده باشد، صلحی بوده باشد که به تحقیر، به گناهکاری و تبهکاری اعتراف نکند، و به ذره ای خاک و مقدسات وطن تجاوز نکند و مساس ننماید.. صلحی بوده باشد که آنرا توانایی علمی و آموزشی و اقتصادی و سیطره در بازارها پشتیبانی کند، و سلاحی بوده باشد که بتواند پاسخ یک پیمانه را به دو پیمانه بگوید و هر دستی که تلاش مساس به ملت و سرزمین آن را کرد آن دست را قطع کند.
و چون در این زمان بر ما فرض شده که در میان ما دشمن از بیرون وارد شده ای که جز زبان قدرت و توانایی را نمی فهمد زندگی نماید، پس ما در پیش خداوند و تاریخ هیچ عذری نداریم در اینکه در اطراف آن ناتوان و بیچاره و پژمرده باقی بمانیم، در حالی که – اگر بخواهیم – همه اسباب و عوامل قوت و توانایی مادی و بشری در دست ما است...
و من از جمله کسانی هستم که باور داریم بر اینکه در جنگها و درگیری های سالهای 48 و یا 67 و یا غیر این سالها این رژیم صهیونیستی نبود که ما را شکست داد، و بلکه این ما بودیم که شکست خود را با دستان خودمان، و به حساب نادرست ما و کوتاه نظری ما پیرامون خطر ها, ساختیم، چون در جایی که باید با جدیت رفتار می کردیم ساده گرفتیم و مزاح فکر نمودیم. و چگونه می تواند ملتی که انتما و وابستگی آن تقسیم شده، و هویت و غرور آن از هم پاشیده با رژیمی مقابله نماید که با عقیده راسخ و زیر یک بیرق می جنگد، چه برسد به سقوط دادن و شکستن شوکت آن، و راست گفت خداوند بزرگ: {وَلاَ تَنَازَعُواْ فَتَفْشَلُواْ وَتَذْهَبَ رِيحُكُمْ}، ترجمه: «و با همدیگر نزاع نکنید, که سست شوید, و قوت و مهابت شما از میان برود» (سوره انفال: آیه 46).
آقایان و حاضرین گرامی!
همانا من آگاهی کامل دارم به اینکه این سخنان من چیزی جدید قابل توجهی بار نمی آورد، و آن هنوز از میان دردها و رنجها بر می خیزد و سرچشمه می گیرد، و تأثیر آن از تأثیر آنچه تجاوز نمی کند که در جریان هفتاد سال از سخنرانی های بزرگان سیاست، دانش، اندیشه و رسانه ها, گوشهای ما را کر کرده است، بدون اینکه واقعیت و یا حالتی را تغییر بدهد و یا شهوت دیوانه شده در نیش زدن و بلعیدن را توقف بدهد، و یا خونهایی را بیان نماید که ریزانده شده و قربانی ها و رنجها و دردهایی را بازگو کند که در داخل زندانها و نظارت خانه ها صورت می گیرد، و ملت فلسطین، جوانان، زنان و کودکان آن دچار آن هستن، در مقاومت سختی که نرمش را نمی شناسد، و شکیبایی که به پایان نمی رسد، و تصمیم جدی که ناتوانی و سستی در آن جا ندارد.
بله! شاید این چنین سخنان پیرامون سخنرانی من و کنفرانس امروزی ما گفته شود، و لیکن من فکر می کنم شما با من مخالف این نوع سخنان هستید در اینکه کنفرانس امروزی ما از کنفرانسهای گذشته خیلی فرق می کند، زیرا این کنفرانس در ظروف و حالاتی برگزار می شود که این حالات شبیه ابرهای تیره و سیاهی می باشد که از آمدن سیلاب های خطرناک خبر می دهد؛ در واقع شمارش معکوس برای تقسیم و از هم پاشیدن و تجزیه سازی منطقه، و تعیین کردن رژیم متجاوز صهیونیستی به حیث پولیس بر این منطقه آغاز شده است که هرچه دلش خواست فرمان بدهد، و جز وجهت نظر خودش و آنچه که برایش نشان داده می شود چیزی دیگری را نبیند، و این منطقه جز شنیدن و فرمانبرداری کردن چاره دیگری نباید داشته باشد، و در حقیقت نظر اندازی بر آنچه که بر خط ساحلی اقیانوس اطلس و ورودگاه های دریای سرخ، و سواحل و امتداد خاور میانه پیرامون یمن، عراق، سوریه برنامه ریزی می شود سزاوار تفکر و اندیشه است بر اینکه این موضوع بزرگ و خطرناک است، و در واقع تکرار کردن سخنرانی ها و نشخوار کردن شعارها, مناسب ضخامت و اندازه نیرنگی که بر ضد ما سنجیده می شود نیست، و اگر ما باز به همان روشی مقابله نماییم که در جریان این هفت دهه به آن عادت نموده ایم, حتما نسلهای آینده ما را نفرین می کند، و حتما نوادگان ما از اینکه ما پدران و نیاکان آنها باشیم خجالت می کشند و شرمنده می شوند، و اگر من از این دیدار ما امیدی داشته باشم و منتظر بارور شدن آن بوده باشم این است که باید این کنفرانس نتایج عملی غیر تقلیدی بار بیاورد، در آن همه انرژی ها را سرمایه گزاری کند و تلاشها به هر اندازه که کوچک و یا بی اهمیت ظاهر شود باید منظم شود.. و نخست این تلاشها و مهمترین آنها: آگاه سازی دوباره به قضیه فلسطین به طور عام و بیت المقدس شریف به طور ویژه می باشد، پس حقیقت تلخی که از آن رنج می بریم این است که مواد و برنامه های درسی در دوره های آموزشی ما در همه سطوح آموزش و پرورش از ساختن اندکترین درک و آگاهی برای این قضیه ما در ذهن میلیون ها جوان عرب و مسلمان عاجز و ناتوان است، پس حتا یک مضمون درسی وجود ندارد که برای شناسایی خطر این قضیه اختصاص داده شده باشد، و تاریخ و حال این قضیه را بیان نماید و تأثیر آنرا در آینده جوانان ما که بیرق داران دفاع از فلسطین هستند توضیح بدهد، و درحالی که او از این قضیه چیزی مفیدی نمی داند، وقتی با جوانان یهودی استعمار گر مقایسه کرده شوند که آنها از زمان کودکی شان متعهد با برنامه های آموزشی و پرورشی و مواد درسی و ترانه ها و دعاهایی می باشند که وجدان دشمنی آنها را تشکیل می دهد.. و آنها را تغذیه نژادپرستی می کند، و هر آنچه و کسی که عرب و مسلمان است نسبت به او بد و زشت نشان می دهد، و آنچه را که در متودهای آموزشی از دست داده ایم همچنان در رسانه های جمعی گوناگون جهان عربی و اسلامی ما نیز از دست داده ایم، پس سخن از قضیه فلسطین تقریبا از گویش یک خبر و یا گزارش ترتیب داده شده توسط یک گزارشگر تجاوز نمی کند، که تأثیر آن بدون درنگ با به پایان رسیدن این خبر و یا انتقال کردن گوینده خبر به خبری دیگری از بین می رود.
و پیشنهاد دوم من این است: که باید تصمیم ظالمانه رئیس جمهور آمریکا را که بیشتر از یک صد و بیست و هشت کشور دنیا رد نمود و تمام ملتهای طرف دار صلح در روی زمین انکار نمودند را با اندیشه ای عربی و اسلامی جدید مقابله نماییم که محور این اندیشه تأکید بر عربی بودن بیت المقدس و احترام به مقدسات اسلامی و مسیحی و وابستگی آنها به صاحبان اصلی اش بوده باشد، و باید این تأکید به فرهنگ منطقوی و جهانی مبدل گردد که در اطراف آن همه انرژی و توانایی رسانه های عربی و اسلامی و بیشتر از آن بسیج شوند، چون آن میدانی است که ما در آن شکست خوردیم و دشمن ما در مسخر کردن و کار بردن آن برای قضیه شان پیروز و کامیاب شدند.
و بر ما واجب است که تعامل و رفتار ما پیرامون قضیه بیت المقدس شریف بدون تردید, دینی بود باشد: برابر است اسلامی باشد و یا مسیحی.
و از شگفتی ترین شگفت انگیز ها این است که بخش دینی در تقارب ها و دیدوادید های قضیه فلسطین به حاشیه رانده شده است، در حالی که هر ورق رژیم صهیونیستی ورق دینی خالص است که آنرا طوری اداره و حساب نمی کنند که شرمگاهی است باید پوشانیده و مخفی نگاه شود، و در دست این رژیم جز دیوانگی و هوسرانی به متون و سطور دینی دلیل دیگری برای تجاوز، و مباح دانستن خون و حیثیت و اموال مردم؛ و به زور گیری سرزمینی که در خود وجود این رژیم بلکه وجود پدران و نیاکان آنرا انکار می کند, وجود ندارد! بلکه به دست صهیونیسم مسیحی مدرن که در پشت این رژیم ایستاده و آنرا پشتیبانی می کند و خیال هرآنچه را که می بیند برایش تأمین می کند, جز تفسیرهای نادرست و جعلی دینی چیزی دیگری نیست که آنرا پاپ های کلیسا، دانشمندان، احبار و راهبان دین مسیحی به شدیدترین صورت رد و انکار می کنند.
و پیشنهادی که به حضور شما پیشکش می کنم تا در باره آن نظر اندازی کنید و دیدگاه خود را شریک سازید این است که: باید این سال، سال 2018م سال بیت المقدس شریف بوده باشد: تا آن به صورت بهتر و بیشتر تعریف و شناسایی گردد، و برای اهالی قدس پشتیبانی مادی و روحی و معنوی تقدیم گردد، و فعالیتهای فرهنگی و رسانه ای مستمر بوده باشد، و انجام این کار ها را نهادهای رسمی مانند اتحادیه کشورهای عربی، سازمان همکاری اسلامی، و نهادهای دینی و دانشگاه های عربی و اسلامی، و سازمانهای جامعه مدنی و غیره به عهده بگیرند.
و در پایان سخنرانی ام امت عربی و اسلامی را فریاد می زنم که باید نخبگان آن آگاه باشند و بدانند که این امت – و به نیرنگ شدید – در دین، هویت، برنامه های آموزشی و پرورشی، یکپارچگی ملت آن و زندگی مشترک آنها مورد هدف قرار گرفته است، و بر این امت واجب است که باید بر بازوی خودش اعتماد داشه باشد، و اعتماد و اتکای خویش به الله و به نفس خود و توانایی های خود را دوباره بر گرداند، و به وعده های تاریک کسانی که در آن سوی دریا ها قرار دارند و کسانی که دوستی را با ما به دشمنی تبدیل نموده اند، و از همه خطوط قرمز گذشته اند تمایل و تکیه نکنند، خداوند متعال می فرماید: {وَلاَ تَرْكَنُواْ إِلَى الَّذِينَ ظَلَمُواْ فَتَمَسَّكُمُ النَّارُ وَمَا لَكُم مِّن دُونِ اللّهِ مِنْ أَوْلِيَاء ثُمَّ لاَ تُنصَرُونَ}، ترجمه: «و به کسانی که ستم کردند تمایل (و تکیه) نکنید، که آتش (جهنم) به شما خواهد رسید، و برای شما (سرپرست و) دوستانی جز خداوند وجود ندارد، آنگاه یاری نمی شوید» (سوره هود: آیه 113) راست گفت خداوند بزرگ و با عظمت.
تشکر از گوش فرا دادن شما.
و درود و رحمت و برکات خداوند بر شما.