هيچ كس حق ندارند كه قيوميت دينى و سلطه  معنوى بر ديگران انجام دهد، بلكه دين موعظه است، و هر كه ما مى توانيم با گناهكار كار بكنيم، او را به آسانى و در پنهان پند دهيم. اگر توبه كرد خوب است، واگر بر گناه او اصرار ورزيد پس نقش ما در برابر خود را ادا كرديم.
همچنان انسان شايدضعيف وبه يك گناه مبتلا است اما يك قلب پاك و خالص را دارد، بنابر اين حديث شريف ميگويد:" إِنَّ اللَّهَ لا يَنْظُرُ إِلَى صُوَرِكُمْ وَأَمْوَالِكُمْ، وَإِنَّمَا يَنْظُرُ إِلَى قُلُوبِكُمْ وَأَعْمَالِكُمْ- خدا به مال و ظاهر شما نظر نمى كند،بلكه او به كارهاى شما نظر مى كند". از مقوله اسلامى كه به اين معنى نشان ميدهد، همانطور كه دانشمندان الازهر ميگويند:" قلب موضع نگاه خداوند است". بنابر اين بايد به اصلاح  دلها عمل كنيد، نه تكفير كردن مردم  به بهانه پايبند به شريعت خدواند است.
همه را ياد آوريم كه هر دو حلال و حرام ظاهر و آشكار است، و تكفير به هر بهانه مباح نيست ، و از  گروه هاى منحرف صادر ميشود