حدود در اسلام براى بازدارندگى و حفظ جامعه است نه براى تلافی و انتقام جویی،و همه كشورها  از گذشته تا اكنون قوانين و مجازات هايى را به منظور پيشگيرى جامعه آن از متجاوزان و بزهکاران ميگذاشته ند و اين امر طبيعى است و هيچ گونه ارتباطى با مساله انتقام‏ جويى ندارد. پس همانا حدود در اسلام فقط براي نگهداری بایستها وضروریت های انسانی است که زندگی وموجودیتش بر آن استوار میباشد، مانند نفس ونسب و دارایی (مال) ، پس اين حدود براى حفظ انسان است كه خدا آن را گرامى داشت. خداوند متعال ميفرمايد: (ولقد كرّمنا بني آدم وحملناهم في البرّ والبحر ورزقناهم من الطيبات وفضّلناهم علي كثير ممن خلقنا تفضيلا(إسراء 70) يعنى: "و به راستى ما فرزندان آدم را گرامى داشتيم و آنان را در خشكى و دريا [بر مركبها] برنشانديم و از چيزهاى پاكيزه به ايشان روزى داديم و آنها را بر بسيارى از آفريده ‏هاى خود برترى آشكار داديم."

اسلام كه دین عدالت و رحمت است جهت اجرا و برپا کردن حدود شرطهای سنگینی را گذاشته که بیشتر تحقق آن دشوار است، پس سخت گرفتن در باره ثابت کردن جرم، و همچنان از بین رفتن عقوبت با کوچکترین شک ، ویا خود داری مجرم از اعتراف خود ..همه اینها دلايلى اند که حدود با آن دفع شوند. نبی رحمت ميفرمايد: " هنگام ثابت کردن جرم که در آن حد بوده باشد به اندازهء توان به خوبی پیگیری کنید اگر دلیل کوچکی بر برائتش یافتید آزادش کنید ،واگر امام یا حکمران در گذشت کردنش بلغزد بهتر از لغزشش در گرفت کردن وجزا دادن است"

برپا و تطبیق کردن حد در دين  اسلام – اگر هیچ راه گریزی وجود ندارد – بعهده عامه مردم و يا گروه خاصی صرف نظر از جایگاه ایشان نيست، بلكه اجرای حد را فقط دولت و حکومت موجوده بعمل می آورد، از اینجاست كسانى كه خود سرانه به برپا و اجرای حدی از حدها برخیزند، تردیدی نیست که آنها گمراه ومجرم شمرده میشوند چون کارشان خلاف فرموده های خداوند میباشد.