اسلام از مجازات كسى به گناه دیگرى نهى کرده است، و مقرر كرد که هيچ گناهکاری بار گناه ديگری را به دوش نمی گيرد، خداى متعال می فرماید: "وَلَا تَكْسِبُ كُلُّ نَفْسٍ إِلَّا عَلَيْهَا وَلَا تَزِرُ وَازِرَةٌ وِزْرَ أُخْرَى ثُمَّ إِلَى رَبِّكُمْ مَرْجِعُكُمْ فَيُنَبِّئُكُمْ بِمَا كُنْتُمْ فِيهِ تَخْتَلِفُونَ" (الأنعام: 164). ترجمه: "وهيچ کس گناهی مرتکب نمی شود؛ مگر آنکه به زيان خود اوست. وهيچ گناهکاری بارگناه ديگری را به دوش نمی گيرد, سپس بازگشت همه شما به سوی پروردگارتان است، پس شما را از آنچه در آن اختلاف داشتيد، آگاه می کند."
اسلام ما را راهنمایی کرد که اگر جنگ شد میان مسلمانان وغیر آنها، واجب است که آسیبها وویرانی های جنگ از غیر نظامیان وهمه کسانی که برای کسب رزق و روزی در زمین پراکنده می شوند، دور بکنیم، مادامی که آنها جنگجو یا معاون جنگجو نیستند خداوند متعال میگوید: " وَقَاتِلُوا فِي سَبِيلِ اللَّهِ الَّذِينَ يُقَاتِلُونَكُمْ وَلاَ تَعْتَدُوا" (البقرة: 190) ترجمه: "و در راه خدا با کسانی که با شما می جنگند، جنگ کنید، و از حد تجاوز نکنید."
ابن جریر طبری در تفسیرش گفت: یقینا معناى تجاوزى که خدا از آن مسلمانان را نهی کرده است نهى كردن او از کشتن زنان وکودکان است.
عبد الله بن عمر رضی الله عنهما روایت میکند که جنازه زنی كه در یکی از غزوات نبی اکرم صلی الله علیه وسلم كشته شده بود، پیدا شد، پس پیامبر خدا صلی الله علیه وسلم از کشتن زنان وکودکان نهى كرد"
ودر حدیث رباح بن الربیع رضی الله عنه در مسند الامام احمد آمده است که پیامبر خدا صلی الله علیه وسلم هنگامى که زنى را كه کشته شده ديد آن فعل را منکر و نا پسندید شمرد وگفت: "اين (زن) ممكن نيست جنگجو باشد".
ابن عبد البر در كتاب "التمهید" گفت: دانشمندان متفق اند که باید به این حدیث عمل کرد و آنها اجازه کشتن همسران وفرزندان محاربان (جنگجویان) نميدهند، زيرا كه غالباً آنها از جنگجويان نيستند ومبارزه نمی کنند".
نووی –رحمه الله- ميگويد: دانشمندان متفق اند که کشتن زنان و کودکان كه مبارزه نمیکنند حرام است.
ودر کتاب "مصنف" نوشته ای ابن ابی شیبه: "ما را از کشتن کارگاران وخدمتکاران که در جنگ نه سلاح حمل ميكنند و نه با دشمن مبارزه ميکنند نهی کرد"، ونهی از کشتن آنها بسسب اينکه آنها برای جنگیدن نيامدند بلکه برای کسب رزق و روزی برای فرزندان و وابستگانشان.
اسلام، تجاوز علیه یک فرد بی گناه را به عنوان تجاوز به تمام بشریت دانست. خداوند متعال میفرماید: "مِنْ أَجْلِ ذَلِكَ كَتَبْنَا عَلَى بَنِي إِسْرَائِيلَ أَنَّهُ مَنْ قَتَلَ نَفْسًا بِغَيْرِ نَفْسٍ أَوْ فَسَادٍ فِي الْأَرْضِ فَكَأَنَّمَا قَتَلَ النَّاسَ جَمِيعًا" (المائدة: 32) ترجمه: "به همین دلیل بر بنی اسرائیل مقرر داشتیم که هر کس انسانی را بدون اینکه مرتکب قتل نفس یا فسادی در زمین شده باشد؛ بکشد، چنان است که گویی همه ی مردم را کشته باشد".
وپیغمبر اکرم صلی الله علیه وسلم فرمود: " اگر اهل آسمان وزمین در خون مؤمنی اشتراک داشته باشند خداى عز و جل در آتش واژگونشان کند". پس چه وعید بزرگتر از این وعید است؟! یقینا این وعيد و هشدار دلها را به شدت مي لرزاند، و در نفس انسان بازدارنده قوى و مانع درونی ايجاد ميكند كه او را از تجاوز به دیگر و كشتن بدون حق جلوگیری کند. ذكر واژه مؤمن در حدیث قبلی اجازه کشتن معصومان از غیر مؤمنان مانند ذمیان، معاهدان و مستأمنان نميدهد. زيرا كه تعيين مؤمن در اين حديث براى توضيح دادن اينكه کشتن مسلمان بدست مسلمان دیگر بزرگتر و وحشتناک تر است.
حدیثهای زیادی وجود دارد كه این را تایید ميكند و نشان می دهد که کشتن کافران از ذمیان، معاهدان و مستأمنان حرام است، از جمله اين حديث كه عبد الله بن عمرو رضي الله عنهما از نبی اکرم صلي الله عليه وسلم روايت كرده است كه نبى اكرم در آن ميگويد: " هرکس، فرد معاهدی (کافری که با مسلمانان، عهد و پیمان بسته است) را بکشد، بوی بهشت به مشامش نمیرسد ، حال آنکه بوی بهشت از مسافت چهل سال راه، به مشام می رسد".