Η ομιλία του Μεγάλου Ιμάμη Καθηγητή/ Άχμαντ αλ-Ταγιέμπ Ιμάμης του αλ-Άζχαρ αλ-Σαρείφ To Διεθνές Συμπόσιο με τίτλο: "Το Ισλάμ και η Δύση: η πολυμορφία και η ένταξη"
Η ομιλία του Μεγάλου Ιμάμη
Καθηγητή/ Άχμαντ αλ-Ταγιέμπ
Ιμάμης του αλ-Άζχαρ αλ-Σαρείφ
To Διεθνές Συμπόσιο με τίτλο:
"Το Ισλάμ και η Δύση: η πολυμορφία και η ένταξη"
στην αίθουσα συνεδρίων Al-Azhar
13-15 του μηνός Σάφαρ, 1440 μ.Η. / 22-24 Οκτωβρίου, 2018
Εν ονόματι του Αλλάχ του Παντελεήμονος και του Πολυφιλέσπλαχνου
Η δόξα ανήκει στον Αλλάχ, και την ειρήνη και την ευλογία Του να έχουν ο Προφήτης Μουχάμμαντ, τα μέλη της Οικογένειάς του, οι Σύντροφοί του και όλοι όσοι ακολουθούν την πορεία του.
Αγαπητοί κύριοι της εξέδρας, αξιοσέβαστοι επισκέπτες και αξιότιμοι συμμετέχοντες,
Την ειρήνη και την ευλογία του Αλλάχ να έχετε.
Καλώς ήρθατε στην ασφαλή Αίγυπτο, στην συμβολή πολιτισμών και επωαστή των επιστημών και των πολιτισμών, στην γη της κοιλάδας του Νείλου και των πυραμίδων, στην χώρα του αλ-Άζχαρ αλ-Σαρείφ, που είναι ένα από παλαιότερα επιστημονικά ιδρύματα και στον πρόδρομο των πανεπιστημίων. Είστε ευπρόσδεκτοι, και εύχομαι να είχατε καλό ταξίδι και η διαμονή σας εδώ να είναι ασφαλής και ευχάριστη.
Το αλ-Άζχαρ αλ-Σαρείφ και τα θεσμικά του όργανα σας ευχαριστούν για την ανταπόκρισή σας στην πρόσκληση συμμετοχής σ’ αυτό το διεθνές συμπόσιο σχετικά με τον διάλογο μεταξύ Ανατολής και Δύσης, σε μια συζήτηση που στηρίζεται σε ανοιχτό πνεύμα και ειλικρίνεια και η οποία λαμβάνει υπόψη τις σκληρές συνθήκες που πλήττουν τους λαούς μας εδώ στην Ανατολή, και που απαιτούν το συλλογισμό και τον χειρισμό των σοφών, όπως κάνετε εσείς.
Κυρίες και κύριοι
σκέφτηκα πολύ την ομιλία, με την οποία συμμετέχω σήμερα σ’ αυτό το συμπόσιο, και βρήκα τον εαυτό μου να είναι υποχρεωμένος να αναφερθεί σ’ ένα πολυσυζητημένο θέμα που, για το οποίο πολλά έχουν ειπωθεί και σχετικά με το οποίο έχουν εκδοθεί πολυάριθμες σημαντικές δηλώσεις και συστάσεις. Τέτοιες δηλώσεις και συστάσεις κήρυξαν την ανάγκη για διαπολιτισμικό διάλογο και την αναγκαιότητα για αυτοί οι πολιτισμοί να φτάσουν σε κοινό έδαφος με σκοπό την σωτηρία του σύγχρονου μας κόσμου από τους κινδύνους των συγκρούσεων και της ταραγμένης ειρήνης, τους ψυχρούς πολέμους του χθες και τους φλογερούς πολέμους του σήμερα. Παρά αυτές τις αξιόλογες προσπάθειες των σοφών μορφών της Ανατολής και της Δύσης, έχουμε ακόμα πολύ δύσκολο δρόμο, και πρέπει να καταβάλουμε μεγαλύτερες προσπάθειες. Συλλογίστηκαν το παράλογο παράδοξο μεταξύ πραγματικότητας και προσδοκιών, και μου φάνηκε ότι οι λόγοι που κρέβονται πίσω από αυτό είναι ότι υπάρχουν εμπόδια στο δρόμο του διαλόγου. Πρέπει να ασχοληθούμε με την διερεύνηση αυτών των εμποδίων, και την εφεύρεση λύσης για αυτά, και αυτό θα μας εξοινομούσε πολύ χρόνο. Με βάση αυτή την προοπτική, ειδικότερα, έρχεται σήμερα η ομιλία μου σε συνεισφορά σε αυτό το συμπόσιο, και που θα την συνοψίσω σε κάτι προβληματισμούς, σκέψεις και δημιουργική φαντασία.
Θα ήθελα αρχικά να τονίσω μπροστά σας, ότι η πεποίθησή μου ως προς το θέμα αυτό είναι ότι η Ανατολή- θρησκείες και πολιτισμοί- δεν έχει καθόλου πρόβλημα με τη Δύση, είτε την αντιλαμβανόμαστε την Δύση με τη χριστιανική έννοια που εκπροσωπείται από τα μεγάλα θρησκευτικά ιδρύματα, είτε υπό την έννοια ενός επιστημονικού, υλιστικού και κοσμικού πολιτισμού. Αυτή λαμβάνει υπόψη την ιστορία των ανατολικών πολιτισμών και την σταθερή θέση τους όσον αφορά τον σεβασμό της θρησκείας και της επιστήμης, όπου και αν βρίσκονται, και από όπου και αν προέρχεται εκείνος ο επιστήμονας και εκείνος ο πιστός.
Δεν νομίζω ότι αυτό το ζήτημα απαιτεί αποδείξεις και επιχειρήματα. Στην αρχαιότητα, ο ανδαλουσιανικός πολιτισμός που βρίσκεται στην καρδιά της Ευρώπης είναι ιστορική επίδειξη. Τον τελευταίο καιρό, το αλ-Άζχαρ αλ-Σαρείφ υιοθετεί ένα άνοιγμα προς όλα τα μεγάλα θρησκευτικά ιδρύματα στη Δύση. Αυτό αποδεικνύεται επίσης από την σοβαρή και αξιόπιστη θετική ανταπόκριση αυτών των δυτικών χριστιανών και κοσμικών θεσμών σε μια τέτοια προσέγγιση. Υπάρχουν ξεκάθαρα αποδεικτικά στοιχεία για τη δυνατότητα προσέγγισης μεταξύ των μουσουλμανικών κοινωνιών στην Ανατολή και των χριστιανικών κοινωνιών στην Δύση. Μια τέτοια προσέγγιση έγινε κάποτε, και θα μπορούσε να ξανασυμβεί. Επομένως, δεν ισχύει αυτό που περιγράφει ο Rudyard Kipling, ο ποιητής, όταν είπε: «Η Ανατολή είναι Ανατολή και η Δύση είναι Δύση, και ποτέ δεν θα συναντηθούν οι δύο"!».
Εδώ θα ήθελα να υπενθυμίσω μερικές σύγχρονες έρευνες που διεξήγαγαν ορισμένοι δυτικοί λόγιοι που ασχολούνται με τον ισλαμοχριστιανικό διάλογο. Εκείνοι αναφέρονται ανδαλουσιανό μοντέλο και τους τρεις του πολιτισμούς: τον ιουδαϊσμό, τον χριστιανισμό και τον ισλαμικό, και επενδύον αυτό το πρότυπο για να απεικονίσουν τον οδικό χάρτη για το σημερινό διάλογο. επίσης για «τον σχεδιασμό ενός θεωρητικού και πρακτικού πλαισίου για τους κανόνες και τους κύριους σκοπούς αυτού του διαλόγου».[1] Έγιναν ανατολικές προσπάθειες να προωθηθεί η διαδικασία διαλόγου Ισλάμ-Δύση, και οι ίδιες προσπάθειες έγιναν από την Ανατολή. Αυτές οι προσπάθειες είναι οι ακόλουθες: τα ψηφίσματα του Δεύτερου Συμβουλίου του Βατικανού (1962-1965), η επίσκεψη του Πάπα Παύλου ΣΤ’ σε ορισμένες αραβικές χώρες, κυρίως το κράτος της Παλαιστίνης και η δήλωση των Ηνωμένων Εθνών για την υιοθέτηση του σχεδίου της Συμμαχίας των Πολιτισμών (2004). Αυτή η Συμμαχία ενθάρρυνε την διεξαγωγή διεθνών διασκέψεων για το διάλογο στην Ανατολή και την Δύση. Αυτές οι προσπάθειες περιλαμβάνουν επίσης την επίσκεψη του Πάπα Φραγκίσκου στην Αίγυπτο (Απρίλιος 2018) και την συμμετοχή του στην έναρξη της Διεθνούς Διάσκεψης Ειρήνης του αλ-Άζχαρ. Επίσης την ανταλλαγή επισκέψεων μεταξύ του αλ-Άζχαρ αφενός και του Αρχιεπισκόπου του Canterbury, του Παγκόσμιου Συμβουλίου Εκκλησιών στην Γενεύη και της Προτεσταντικής Εκκλησίας στη Γερμανία, αφετέρου.
Αυτοί οι ειδικοί αισθάνονταν το ίδιο που που αισθάνονται όλοι όσοι ασχολούνται με το ζήτημα της «χαμένης ειρήνης», τις δυσκολίες που αποτελούν εμπόδιο στις διεθνείς προσπαθειες που γίνονται, σε εθνικό και διεθνές επίπεδο, και το χάσμα μεταξύ αυτών των προσπαθειών και των περιορισμένων αποτελεσμάτων αυτών συναντήσεων.
Αυτό που βεβαιώνει την πεποίθησή μου ότι η Ανατολή ή το Ισλάμ δεν έχει κανένα πρόβλημα με την Δύση, είναι η πραγματικότητα που ζούμε, γλυκή ή πικρή, καλή ή κακή, από τότε που οι πύλες των Μουσουλμάνων ανοίχτηκαν στην Δύση κατά τους δυο τελευταίους αιώνες μέχρι σήμερα. Από τότε, οι μουσουλμάνοι υιοθετούν μεγάλο μέρος του δυτικού πολιτισμού στην ζωή τους, θεωρητικά και πρακτικά. Σήμερα, στα σχολεία και στα πανεπιστήμια μας και ιδιαίτερα στα διεθνή σχολεία, οι μαθητές διδάσκουν πολλά από τα δυτικά λογοτεχνικά και επιστημονικά θέματα ίσα ίσα με εκείνα που διδάσκονται στους ευρωπαίους μαθητές στα αντίστοιχα σχολεία και πανεπιστήμια. Δυστυχώς, μερικές φορές, ακόμη και τα μικρά παιδιά μας σε αυτά τα εκπαιδευτικά ιδρύματα μαθαίνουν να μιλούν ευρωπαϊκές γλώσσες, όπως τα αγγλικά, τα γαλλικά και τα γερμανικά, ακόμα καλύτερα από τη μητρική τους γλώσσα. Το Πανεπιστήμιο είναι υπερήφανο που είναι το μόνο πανεπιστήμιο που διδάσκει την ισλαμική κληρονομιά δίπλα στα σύγχρονα δυτικά εκπαιδευτικά προγράμματα, για παράδειγμα στις σχολές ιατρικής, μηχανικής, φαρμακοβιομηχανίας, γεωργίας κ.λπ. Αυτό το πανεπιστήμιο περιλαμβάνει μια σχολή των ξένων γλωσσών, όπου διδάσκονται ξένες λογοτεχνίες σε διάφορα ακαδημαϊκά τμήματα και τα ονόματα πρωτοπόρων διαφόρων σχολών της δυτικής λογοτεχνίας αντηχούν στις αίθουσες διδασκαλίας της. Θα προχωρήσω περαιτέρω λέγοντας ότι τα τμήματα της αραβικής λογοτεχνίας στα πανεπιστήμια μας διδάσκουν στους φοιτητές, μουσουλμάνοι και μη, όλα τα ρεύματα της κριτικής που είναι γνωστά στη Δύση. Θα ήθελα να προχωρήσω ακόμα περισσότερο επισημαίνοντας ότι εγώ ο ίδιος σπούδαζα φιλοσοφία στην Σχολή Ισλαμικής Θεολογίας (Uşūlu Iddīn) κατά την δεκαετία του εξήντα του περασμένου αιώνα. Διδάχτηκα στα χέρια καθιερωμένων ιμάμηδων (μελετητών). Αυτοί οι θρησκευόμενοι μελετητές σπούδασαν σε ευρωπαϊκά πανεπιστήμια και απόκτησαν τα ανώτερα τους πτυχία στα χέρια των ευρωπαίων καθηγητών. Έχουν εμφυτεύσει στο μυαλό μας τον σεβασμό και για τους (ευρωπαίους) καθηγητές και την εκτίμησή τους, ανεξάρτητα από το πόσο διαφωνούμε με αυτούς». Αυτή η ανοχή που οι ιμάμηδες μας ένιωθαν να ενσταλάξουν σε εμάς, δεν ήταν απλώς μια αντανάκλαση αυτού που είχαν μάθει στα δυτικά πανεπιστήμια, αλλά μια εφαρμογή της φιλοσοφίας του Ισλάμ σχετικά με την επικοινωνία με τους άλλους, όσον αφορά την επίδραση και την επιρροή τους . Για παράδειγμα, ο γνωστός μελετητής Ibn Rushd (Αβερρόης), τον οποίον γνωρίζουν τα πανεπιστήμια της Δύσης, και αναγνωρίζει τον θετικό αντίκτυπό του στην Μεσαιωνική Ευρώπη, έθεσε σε μια θαυμάσια δήλωση τα θεμέλια της ορθολογικής σκέψης, της νομιμότητας του μουσουλμανικού ανοίγματος σε άλλους πολιτισμούς και της αναγκαιότητας να επωφεληθούν από τις προσπάθειες προκατόχων σε όλες τις επιστήμες. Αυτή η αρχή δεν αποκλείει τις φιλοσοφικές επιστήμες, οι οποίες πρέπει να ασχοληθούν με τα ευαίσθητα ζητήματα των θρησκειών και των δογμάτων. Ο Αβερρόης δήλωσε ότι «Κάθε φορά που κοιτάζουμε στα έργα των προηγουμένων εθνών έναν προβληματισμό για την ύπαρξη [...], θα πρέπει να αξιολογήσουμε τις δηλώσεις τους και ό,τι έχουν κατα γράψει σχετικά με αυτό. Έτσι, ό,τι ταυτίζεται με την αλήθεια, πρέπει να το αποδεχθούμε με ευχαρίστηση και ευγνωμοσύνη, αλλιώς θα πρέπει να επιστήσουμε την προσοχή τους σε ό, τι αντιφάσκει με την αλήθεια, να τος προειδοποιήσουμε και να τους δικαιολογήσουμε».[2]
Μέσα από αυτή τη δήλωση, ο Αβερρόης δεν κολακεύει τους άλλους. Αντίθετα, αποκάλυψε μια σταθερή αρχή του Ισλάμ που προωθεί την αναζήτηση της αλήθειας και της ευγνωμοσύνης σε όποιον την ανακαλύπτει, ενώ συγχωρεί όποιον δεν καταφέρνει να το πετύχει αυτό. Αυτό είναι που έχουμε αποστηθίσει από τα λεγόμενα του Προφήτη του Ισλάμ (ΕΕΑΕ). Το χαντίθ αναφέρει ότι ένας μουτζτάχιντ (ο οποίος φτάνει στην σωστή γνώμη μέσω της ατομικής προσπάθειας), θα ανταμειφθεί διπλάσια από τον Παντοδύναμο Αλλάχ, μια φορά για την προσπάθεια που έκανε και την άλλη για την αποκάλυψη του δικαίου. Εάν ένα σφάλλει (μετά από το να δαπανήσει την απαιτούμενη προσπάθεια), τότε ανταμείβεται μόνο μία φορά για την προσπάθεια που ασκείται στην αναζήτηση της αλήθειας και του δικαίου.
Ως εκ τούτου, στην φιλοσοφία του Ισλάμ, εκείνος που προσπαθεί να βρει την αλήθεια, αλλά αποτυγχάνει είναι απαλλαγμένος, ενώ αυτός που καταφέρνει να την βρει είναι ακόμα δικαιολογημένος. Δεν νομίζω ότι υπάρχει άλλη εξίσωση που φτάνει σε αυτό το επίπεδο ανοχής.
Όποιος από εσάς, αγαπητοί μας επισκέπτες, επισκέπτεται τις παραδοσιακές σχολές μας στην παλαιά περιοχή του αλ-Άζχαρ (ισλαμική συνοικία των Φατμήδων στο Κάιρο) θα βρει ένα Ινστιτούτο ξένων γλωσσών, που διδάσκει στους φοιτητές μας, οι οποίοι είναι οι μελλοντικοί ιμάμηδες, τις ξένες γλώσσες. Εκτός αυτού, διακεκριμένοι φοιτητές μεταξύ τους αποκτούν τα προσόντα για να αποκτήσουν μεταπτυχιακούς τίτλους από ευρωπαϊκά πανεπιστήμια. Αυτό το Ινστιτούτο διευθύνεται από κοινού από το Βρετανικό π=Πολιτιστικό Κέντρο, το Γαλλικό Πολιτιστικό Κέντρο (Institut français d'Egypte), και το Γερμανικό Goethe-Institut Ägypten, κάτω από την επίβλεψη του αλ-Άζχαρ αλ-Σαρείφ.
Αυτά είναι τα προγράμματα σπουδών του αλ-Αζχαρ, με την αυθεντικότητα και την συνειδητή ανοιχτότητά τους στην σοφία, όπου και αν βρίσκονται, που διαμορφώνουν την μετριοπαθή νοοτροπία του αλ-Άζχαρ, όσον αφορά τόσο την σκέψη όσο και την συμπεριφορά. Αυτό το μυαλό είναι πάντα ικανό να προσαρμοστεί στην σύγχρονη εποχή και να αντιμετωπίσει την δεδομένη πραγματικότητα και τα προβλήματά της.
Ένα άλλο θέμα που μπορεί να μην είναι γνωστό σε πολλούς, σχετικά με την σχέση Ανατολής-Δύσης. Είναι ότι πολλές ευρωπαϊκές πολιτιστικές και αστικές πτυχές, είναι αρκετά διαδεδομένες στην καρδιά του ανατολικού μας πολιτισμού, σε όλους τους πολιτικούς, εκπαιδευτικούς, κοινωνικούς και καλλιτεχνικούς τομείς. Επιπλέον, η διαφορά μεταξύ των δύο πολιτισμών, είναι σχεδόν περιορισμένη στον τομέα της θρησκείας και της πίστης, μαζί με τις σχετικές ιστορικές και πολιτιστικές παραδόσεις και αξίες. Αυτή είναι μια απαραίτητη αξία για κάθε λαό ή έθνος, που είναι πρόθυμο να προστατεύσει τον πολιτισμό του από την επιθετικότητα, την αφομοίωση και την εξαφάνιση.
Κυρίες και κύριοι,
Μετά από αυτή τη μακρά αγόρευση, μπορεί να συμφωνήσετε μαζί μου, ότι υπάρχει ένα αναπόφευκτο και δικαιολογημένο ερώτημα για να αναρωτηθείτε: Πού είναι το κλεισμένο στον εαυτόν του Ισλάμ,που έχει κολλήσει στο παρελθόν, που οι οπαδοί του αποτελούν κρίσιμο κίνδυνο για τον δυτικό πολιτισμό και τα μεγάλα του επιτεύγματα στις ανθρώπινες και κοσμικές επιστήμες; Αν υπάρχει κάποια μουσουλμανική χώρα, που διαθέτει εργοστάσιο μαζικής καταστροφής όπλων ή πηγή βίαιης και αποτρεπτικής δύναμης, που μπορεί να αποτελεί απειλή για τις παγκόσμιες δυνάμεις; Δυστυχώς, αυτές οι παγκόσμιες δυνάμεις έχουν απεριόριστη ελευθερία να λένε και να κάνουν ό, τι θέλουν, και να απειλούν οποιανδήποτε χώρα που τους αντιτάσσει ή τολμά να τους αντιταχθεί!
Κατά την άποψή μου, η οποία μπορεί να είναι σωστή ή λάθος, το ζήτημα συνδέεται με τις παγκόσμιες δυνάμεις που γεμίζουν με το αίσθημα του ψευδούς δικαιώματός τους να ελέγχουν και να χρησιμοποιούν άλλους, για να πραγματοποιήσουν τα εγωιστικά τους συμφέροντα. Αυτή η αίσθηση οφείλεται στην πεποίθησή τους, ότι κατέχουν τον καλύτερο και πιο κομψό πολιτισμό και των κατόχων του απόλυτου δικαιώματος κυριαρχίας έναντι των άλλων.
Αυτό είναι το κύριο πρόσχημα και δικαιολογία που χρησιμοποίησαν οι παλιές αποικιακές δυνάμεις, για να δικαιολογήσουν τον σφετερισμό του πλούτου και της τύχης του λαού.
Είμαι- αξιότιμοι κύριοι- ένας από εκείνους που πιστεύουν ακράδαντα στην γνωριμία και την συνεργασία μεταξύ των πολιτισμών. Στην πραγματικότητα έχω μάθει από το ένδοξο Κοράνι που απομνημόνευσα σε νεαρή ηλικία ότι η "γνωριμία", είναι η βάση των σχέσεων μεταξύ εθνών και των λαών. Το ένδοξο Κοράνι δηλώνει αυτό το γεγονός σε ένα εδάφιο γνωστό στους μουσουλμάνους και στους μη μουσουλμάνους: «Ω Άνθρωποι, Σας δημιουργήσαμε όλους από έναν και μόνο άνδρα και μια γυναίκα, και σας διαιρήσαμε σε φυλές και λαούς, για να γνωρίζετε ότι κατά την κρίση του Θεού, οι πιο τιμημένοι από εσάς είναι αυτοί που τον φοβούνται περισσότερο. Ο Θεός γνωρίζει τα πάντα», (Κοράνι, 13). Επιπλέον, έμαθα αυτό το γεγονός από τη μελέτη μου για τη μουσουλμανική πνευματική κληρονομιά και την αλληλεπίδρασή της με τους ινδικούς και ελληνικούς πολιτισμούς και τις θρησκευτικές φιλοσοφίες του Μεσαίωνα.
Ποτέ δεν πέρασε το μυαλό μου ότι ο 20ός αιώνας, ο οποίος είναι ο αιώνας της πολιτισμικής ανάπτυξης, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των συμβάσεων της παγκόσμιας ειρήνης, θα τελειώσει με την εμφάνιση θεωριών και ιδεολογιών, που ανοίγουν τον δρόμο για πολέμους μεταξύ λαών και σύγκρουσης πολιτισμών. Παρόλο που οι θεωρίες του "Class Struggle (Ταξική Πάλη)", "End of History (το Τέλος της Ιστορίας)" και της σύγκρουσης των πολιτισμών του Χάντινγκτον ,συνέχισαν να αντηχούν στα αυτιά μας, έχουν ξεχαστεί. Αυτές οι θεωρίες βασίζονται σε φυλετικές απόψεις, στην κορυφή των οποίων είναι η άποψη του γερμανού κοινωνιολόγου και φιλόσοφου Maximilian Weber (1854 - 1920 μ.Χ.), ο οποίος πέθανε πριν από περίπου έναν αιώνα. Αυτός ο μελετητής θεμελίωσε την θεωρία του στο επιχείρημα ότι «Η σύγκριση του δυτικού πολιτισμού με άλλους ανθρώπινους πολιτισμούς, αποδεικνύει ότι ο πρώην έχει μοναδικά και απαράμιλλα χαρακτηριστικά · τα χαρακτηριστικά αυτά δεν μπορούν να βρεθούν σε κανένα άλλο ανθρώπινο πολιτισμό εκτός εκείνου της Δύσης».[3]
Μετά ο διάσημος Άγγλος οριενταλιστής, Bernard Lewis, επιβεβαίωσε στο βιβλίο του με τίτλο «Το Ισλάμ», ότι ήταν ο δημιουργός της ιδέας του «Clash of Civilization (η σύγκρουση των πολιτισμών)». Ανέπτυξε αυτή την ιδέα αμέσως μετά την απόφαση του Gamal Abdel-Nasser να εθνικοποιήσει την διώρυγα του Σουέζ το 1956, και την τριμερή επιθετικότητα που διεξήχθη κατά της Αιγύπτου τον ίδιο χρόνο. Το 1990, ο Lewis αναφέρθηκε ξανά σε αυτήν την ιδέα όταν μιλούσε για τον αραβικό και μουσουλμανικό κόσμο. Επιβεβαίωσε ότι η σχέση μεταξύ Ισλάμ και Δύσης, είναι απλώς μια πραγματική και ιστορική σύγκρουση του πολιτισμού. Επιπλέον, δήλωσε ότι η σύγκρουση μεταξύ του Ισλάμ και του μουσουλμανικού πολιτισμού αφενός και της Δύσης αφετέρου είναι αντίδραση σε μια παλιά εχθρότητα στην εβραϊκή και χριστιανική μας κληρονομιά. «Η σύγκρουση του πολιτισμού είναι μια σημαντική πτυχή των σύγχρονων διεθνών σχέσεων», πρόσθεσε.
Κυρίες και κύριοι,
Ελπίζω ότι οι δηλώσεις μου δεν θα ερμηνευθούν, ώστε να υπονομεύουν μόνο την Δύση και τον πολιτισμό της. Πράγματι, η Ανατολή έχει τις δικές της παγίδες και ελλείψεις που συνέβαλαν στην εγκαθίδρυση της ισλαμοφοβίας. Αυτό το φαινόμενο έχει εξαπλωθεί πρόσφατα στην Δύση. Η αμφίβολη σιωπή ενάντια στην τρομοκρατία επέτρεψε στα ένοπλα πολιτικά κινήματα να συνδέσουν τις τρομοκρατικές τους πράξεις με το Ισλάμ. Επιλέγουν θρησκευτικά ονόματα στις οργανώσεις τους για να προσλάβουν πολλούς νέους άνδρες, και γυναίκες που εξαπατούνται με αυτήν την ψεύτικη θρησκευτική εμφάνιση. Ως αποτέλεσμα, έχει διαπιστωθεί στο μυαλό της πλειοψηφίας των Ευρωπαίων και Αμερικανών, ότι η βία και το Ισλάμ είναι στενά συνδεδεμένα δίδυμα που τρέφονται από την ίδια πηγή.
Γι 'αυτό έγινε δύσκολο για μας να ξεκαθαρίσουμε την αλήθεια στηνΔύση και στους Δυτικούς. Αυτή η θρησκεία απάγεται βίαια για να διαπράξει περιφρονητικές τρομοκρατικές πράξεις με πλήρη εικόνα των υποστηρικτών και των οπαδών της. Οι μουσουλμάνοι, που απεικονίζονται ως βίαιοι και βάρβαροι, είναι στην πραγματικότητα τα κύρια θύματα μιας τέτοιας μαύρης τρομοκρατίας. Η ανίχνευση των λόγων πίσω από την τρομοκρατία μπορεί να μην αναζητηθεί στο Ισλάμ ή σε οποιαδήποτε άλλη θρησκευτική ουράνια. Είναι μάλλον τα παγκόσμια συστήματα που εκμεταλλεύονται κακόβουλα τις θρησκείες, τις αξίες, την ηθική και τους κανόνες προκειμένου να προωθήσουν τις αγορές όπλων και εξοπλισμών και τις αποτρόπαιες φυλετικές πολιτικές και τη νεοαποικιοκρατία.
Την ειρήνη και την ευλογία του Αλλάχ να έχετε.
Σάφαρ 28, 1440 μ.Η / 21 Οκτωβρίου 2018 μ.Χ.
Ο καθηγητής Άχμαντ αλ-Ταγιέμπ
Μεγάλος Ιμάμης του Αλ-Άζχαρ Αλ-Σαρείφ
[1] Ισλάμ και η Δύση: Ο πολιτιστικός Διάλογος, Κέντρο Στρατηγικών Μελετών και Έρευνας των Εμιράτων, σσ. 19-43, 2012.
[2] Ibn Rushd, Faṣl al-Maqāl fī Taqrir mā baina al-Sharcia wa al-Ḩekmah min Ittiṣāl, πρόλογος, M. cAbed al-Jabery, Βηρυτός, 1997, σ. 93.
[3] Abdulraziq al-Dawway, Fī al-Thaqafah wa al-Khetab can Harb Thaqafāt, Βηρυτός, 2013, σσ. 58- 59.